XXX-XI-MMVII

30 november, de dag waarbij ik dubbel stil sta.

Ik sta vandaag extra diep stil over mijn leven. Want wat als?

Wat als ik niet wakker was geworden. Wat als ik die dag niet gevallen was.

Het is een dag waarop ik me nooit chil voel. Dat zal ook nooit meer gebeuren op deze dag.

Het is vandaag, 30 november, precies 11 jaar geleden dat ik gevallen ben.

Het is vallen en opstaan, knokken en doorgaan.

Het heeft mij zoveel gebracht, positieve dingen maar ook negatieve dingen.

Ik heb door deze gebeurtenis gemerkt dat ik een doorzetter ben, wat nu ook een van mijn sterkste kanten is van mijn leven. 

Ik ben andere mensen heel dankbaar, voor alles wat ze voor mij betekenen.

Ik ben op mijn 7 jarige leeftijd een nieuw leven begonnen. En ook dit was weer met vallen en opstaan, wat nu nog steeds zo is. 

Veel mensen weten niet dat het hebben van een hersenletsel betekent dat je eigenlijk chronisch ziek bent. Zo voelt het niet, maar soms toch eigenlijk wel. Bijvoorbeeld op de momenten dat je oververmoeid raakt, of ineens veel last van je hersenletsel krijgt. En dat je weet dat je batterij nooit echt volledig opgeladen zal zijn maar je snel (over)vermoeid raakt. 

Er zijn weinig momenten dat ik niet stil sta over het feit dat ik hersenletsel heb. Het is vechten tegen mijn gedachtes.

Eerlijk, is dat heel naar. Iets waar ik het minder gauw over heb met anderen, face to face, maar iets wat me iedere dag dwars zit. Wat als ik het niet had gehad, wat als ik er niet voor gegaan was zoals ik gedaan heb, wat als ik…. Ga zo maar door. Ik wil er niet bij stil staan, maar toch, je wordt er iedere dag mee geconfronteerd. Of het nou door je eigen gedachten is, of door dingen die je doet.

Ik word soms wakker met een kloppend hart door heel mijn lichaam vanwege alle pieker gedachtes die ik (erover) heb. Ik word wakker en; yes, another day with the same disability.

En het is ook moeilijk.  Soms heb ik van iets ineens meer last van mijn hersenletsel dan een paar dagen daarvoor. Zo kan ik bijvoorbeeld periodes hebben dat ik heel snel overprikkeld raak, en soms ook niet. Het is dan ook moeilijk omdat mensen denken dat het altijd is, of het is nooit. Maar het komt en gaat met vlagen. En soms heb ik er langere tijd last last, maar soms dus ook niet. 

En thank god, die momenten dat ik er geen last van heb zijn echt heel fijn. Maar al gauw komt het weer terug. Dit heb ik ook erg bij vermoeidheid, maar dat wordt voor mijn gevoel niet/nooit minder. De ene keer heb ik totaal geen moeite met op woorden komen of vergeten van bepaalde woorden, maar de andere keer meng ik alles door elkaar, kan ik niet op woorden komen of maak ik verkeerde woordkeuzes. Dit is heel lastig, want ik heb er een hekel aan om te zeggen: oh ja sorry, dat komt door mijn hersenletsel. No way. Dat zeg ik niet.

En nu moet ik eerlijk zeggen, dat als er iets gebeurt wat met mijn hersenletsel te maken heeft en ik er nog eens extra aan herinnerd word, dan voel ik me nog rotter. Bijvoorbeeld als ik enorm nagekeken word als ik in de stad loop, of als klanten op het werk opmerkingen maken over mijn stem. Dan slaan mijn gedachtes weer op hol. En het enigste wat ik denk, en dan helemaal is: Waarom heb ik hersenletsel. Waarom ik. Ik wil geen hersenletsel hebben. En wat schiet ik er mee op?! Niks. Een piekerende ik, waardoor ik mezelf enorm in de weg zit. 

Ik probeer vaak, wat niet altijd lukt, het positieve te zien, van de dingen die ik nog wel kan en hoever ik gekomen ben. Hoe vaak ik dat ook probeer, lukt dat toch niet altijd. Je wordt er gewoon super vaak door jezelf, maar ook door de buitenwereld, mee geconfronteerd. Kijk vooral naar alle dingen die je wel (weer) kunt, die je gelukkig maken, doe dingen die je ontspanning opleveren.

Voor iedereen die ook hersenletsel heeft en dit herkent; het is oké. Het zal, denk ik, nooit zo zijn dat je er niet meer aan gaat/kan denken. Ga iets leuks doen, verwen jezelf, geef er aantoe en gooi al je emoties eruit, leid jezelf af. 

Als ik denk aan de positieve dingen, dan denk ik aan alle liefde en steun die ik van mijn lieve ouders, broer, familie en vrienden heb gehad, en dat ze dat nog steeds doen, door dik en dun, however what.

Aan de vriendschappen die ik er (ondanks de vriendschappen die erdoor verloren zijn) aan over heb gehouden. De gave dingen die ik heb gedaan doordat ik hersenletsel heb, bijvoorbeeld dat ik op TV ben geweest met Maarten van der Weijden, dat ik o.a. workshops mocht helpen geven om mensen in de zorg e.a. te informeren hoe het voor mij, als jongere, is om hersenletsel te hebben, wat het voor mij betekent en wat ik er allemaal aan over heb gehouden. Soms is dat minder omdat dan ineens alles weer enorm naar boven komt, maar he, ik kan mijn verhaal delen en dat voelt goed omdat voor mijn gevoel mensen niet goed beseffen en begrijpen wat voor impact het op je leven heeft. Ik draag graag een steentje bij aan het informeren van mensen hierover door mijn eigen verhaal en mijn eigen ervaringen te delen.

Als je je echt heel slecht erover voelt kan het (mij) ook helpen om alles even eruit te gooien, als je alleen bent, of bij iemand bij wie je je hart kunt luchten. Dit lucht misschien op waardoor je je minder down voelt.

Ondanks alles; probeer het positieve in te zien; Carpe Diem - pluk de dag en blijf vechten.

Dit geldt ook voor mensen die geen hersenletsel hebben, maar er misschien doorheen zitten, of zich af en toe heel moe en lusteloos voelen. Het is soms heel moeilijk, maar probeer het toch te blijven doen.

Lieve lezers, bedankt voor het lezen van mijn update!

Tot gauw.

Liefss, Marjolein