Op 7-jarige leeftijd (in 2007) ben ik onderaan van de trap gevallen. Ik ben op de linkerzijde van mijn hoofd gevallen en ben direct hierna naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb een lange maand in coma gelegen. Ik ben wakker geworden, gelukkig. Maar toen ik wakker werd kon ik helemaal niks meer. Ik ben stapje voor stapje gaan vechten voor mezelf, om weer terug te gaan naar hoe ik vroeger was. Ik ben dus gaan revalideren. Revalideren betekent voor mij vooral fysiotherapie en gesprekken bij een orthopedagoog, maar soms ook naar de ergotherapie en logopedie als het nodig is.

Ik ben enorm vooruitgegaan in de loop der jaren. Toch zie je aan mijn buitenkant niet zo veel dat ik hersenletsel heb. Het enige waar je aan kunt zien dat ik een hersenletsel heb is dat ik wat anders loop en dat mijn stem wat lager is. Hier ben ik nog steeds hard voor aan het werk om steeds beter te worden. Ook kan ik de linkerkant van mijn lichaam wat moeilijker bewegen. Ik loop dus wat moeilijker doordat mijn linkerbeen niet goed doet wat hij moet doen. Mijn hersenen sturen verkeerde/geen signaaltjes naar mijn been waardoor ik mijn been moeilijker kan aansturen en veel kracht ervoor nodig heb om het goed te doen/proberen.

Ook heb ik soms moeite met mijn linkerarm. Die kan veel dingen niet, of verkrampt bij het uitvoeren van dingen. Het is lastig, maar ook dit is iets waar je mee moet leren leven. Mijn coördinatie van mijn linkerkant is wat minder sterk.

Ik heb wel wat dingen dus overgehouden aan mijn hersenletsel. Fysiek maar ook mentaal; ik heb wat moeite met slikken, lachen vind ik lastig, ik heb geen goede concentratie, ik heb moeite met prikkels, prikkels verwerken en daar op reageren. Ook pieker ik veel en blijven veel dingen lang hangen in mijn hoofd. Ik vind het heel erg lastig om dingen die gebeuren of zaken die mensen tegen mij vertellen te verwerken. Overprikkeld zijn komt vaak voor. De ene keer reageer ik daar anders op dan een andere keer. Soms ben ik stil en laat ik het niet echt merken, maar als ik er echt heel erg last van heb dan word ik gestrest, raak ik in paniek, word ik chagrijnig of verdrietig. Soms is het een chaos in mijn hoofd, en daar heb ik nog steeds niet echt vrede mee. Ik schrik ook heel erg snel van onverwachtse geluiden, al is het hard of zacht, dat maakt niet uit. Dit vind ik ook heel erg moeilijk want als ik schrik krijg ik hele erge stress en hartkloppingen en dan ga ik het liefst meteen weg van iedereen nadat het gebeurd is.

Door mijn hersenletsel heb ik wat minder zelfvertrouwen, en ben ik dus wat onzekerder. Ook ben ik veel sneller moe. Mijn energie raakt snel op, en vul ik langzaam weer aan.

Door mijn hersenletsel voel ik me soms ook wat somber. Ik weet dan zeker dat het van mijn hersenletsel komt, en niet zo zeer door dingen die gebeuren. Het accepteren van je hersenletsel is een lang proces, en na 11 jaar ben ik daar nog steeds mee bezig…