XII - Once I was seven years old

Vandaag is de dag waarop de tijd voor mij even stil staat. 

Waarop ik alleen maar kan denken aan alles wat ik verloren ben. De dag waarin zo veel gedachtes me om de oren vliegen, en die mij dan niks, maar dan ook niks opleveren. Het is de dag waarop ik terug zou willen gaan in de tijd. Of een pil kon nemen waardoor alles weer “normaal” is, maar de realiteit is natuurlijk dat dit onmogelijk is. Ik heb laatst mijn verjaardag gehad. Dit is mijn 2e verjaardag dit jaar, en dat in nog geen 2 weken tijd. Ik ben deze dag geen 20, maar 13 jaar oud geworden.

Nog jong, maar gevoelsmatig ben ik een kreupele (pré) bejaarde, een oudje die altijd maar moe is en niks kan hebben.  

30 nov 2007, de zware dag die alles veranderde, waarin mijn 2e ik is ontstaan, en het kleine meisje voor mijn gevoel verdwenen is. En ieder jaar is dit de dag waarop ik eigenlijk alleen maar kan huilen en me terug wil trekken; want ‘wat voor ellende heb ik hier wel niet aan over gehouden?!’

Inmiddels is het 13 jaar geleden, maar door alle omstandigheden voelt het alsof het 5 jaar geleden was waarin ik me in een rollercoaster bevond. 

 

Vorig jaar zijn we op zaterdag de 30ste een dagje weg gegaan, mijn ouders en ik. Om los te laten en de dag te plukken, even niet denken aan de gebeurtenis.

Die dag haal ik dit jaar in een weekend snel in, als ik de energie er voor heb ;-)

 

Ik omring mezelf met alle mensen die ik lief heb, en die mij wel accepteren hoe ik ben, los van het feit dat ik dat zelf niet doe en ook lang niet kan. Wachtende op die ene dag... waarop ik me gelukkig voel en mijn hoofd en lichaam meewerken en dus doen wat ik wil dat ze doen.

Dat ik op zo'n dag als vandaag met tranen die over mijn wangen lopen in de armen van mijn lieve mama kan vallen, en dat ze me zegt: “zachtjes maar mar, het is oké, gooi het er uit en laat je tranen gaan.”, en zegt ze: “ik houd van je lieve schat, je bent een kanjer!”

Dat ik iedereen hier thuis stevig vastpak, omdat ik ze zo dankbaar ben voor alle liefde, steun, trots en leed die ze met me gedeeld hebben en die ze tot op heden altijd blijven delen met me. 

 

Het besef dat ik niet meer ben wie ik was, maar dat het ook zo maar had kunnen zijn dat ik mijn ongeluk niet zou overleven. Het beangstigt me, en dan ben ik opgelucht dat ik nog bij mijn lieve familie en vrienden ben die ik lief heb, en die mij ook lief hebben. 

Blij ben ik dat ik maatjes (lotgenoten) heb die ook NAH hebben en waarmee ik struggles kan delen die zij ook begrijpen, maar een ander “normaal” persoon niet écht kan begrijpen. Die voelen en ervaren wat jij voelt en ervaart. De voortdurend mentale pijn verzacht daardoor een beetje, want ik ben niet de enige. 

 

Dat ik helemaal uit mijn plaat ga als ik oververmoeid/zwaar overprikkeld ben, en ik mezelf niet meer in de hand heb. Dan voel ik me schuldig en denk ik dat iedereen boos op me is, maar dat is niet zo. Ik voel me schuldig omdat ik een ander dit ook niet aan wil doen, en dat ik me schuldig voel voor alles wat ik hen aangedaan heb. Het liefst wil ik dan voor even verdwijnen, als verdoving om het schuldgevoel en de pijn niet te voelen. 

Achteraf gezien kom ik er achter dat de ander niet boos op we was. 

Bezorgdheid om mij is wat de ander op dat moment voelt.  De controle over jezelf verliezen doet pijn. Ik draai helemaal door en het liefst smijt ik van alles door de kamer heen. De frustratie en het niet accepteren van mijn NAH speelt dan mede een enorme rol in mijn doen en laten, met daarbij alle gevolgen van dien. De cognitieve en lichamelijke, maar ook mentale problematiek maken een groot deel uit van mijn leven, waar ik dan tot de dag van vandaag totaal geen controle over heb, hoe graag ik dat ook zou willen. 

 

Maar als dit niet was gebeurd, dan;

had ik de lieve mensen die ik door mijn ongeluk heb leren kennen nooit tegengekomen;

had ik nooit zo duidelijk kunnen laten zien wat mijn krachten zijn en dat ik zo maar niet op geef, beter gezegd dat ik soms aan m’n jasje getrokken moet worden omdat ik te veel doe en m’n grenzen niet goed bewaak. 

 

Kortom; dit is een dag met een dubbel gevoel. 

Met een lach en een traan waarop ik huil, maar ik lach. 

 

Laat ik het positief afsluiten;

Ik wil gaan voor wie ik wil zijn. Dat zal echt niet altijd even makkelijk zijn. 

Daar houd ik me aan vast!★
♥