HEY, HET IS OKAY! ❤️

 

Hey lieve lezers,

 

Dit keer wil ik iets met jullie delen en er open over durven zijn, maar ondertussen vind ik dit "rete" spannend.

Het speelt al jarenlang.

Ook wil ik een boodschap meegeven aan jullie.

Hopelijk herken je het niet, maar als dat wel zo is, of je merkt dit bij iemand uit je nabije omgeving; dan hoop ik dat je met mijn blog iets kunt.

 

Je bent niet alleen.

 

Ik sta op. Ik voel me moe. Ik zie op tegen de dag, alles wat me te wachten staat.

Ik ben verdrietig. Mijn hoofd werkt niet mee. Mijn lichaam doet niet wat die moet doen.

Het is een en al chaos in mijn hoofd. “Als deze dag maar snel voorbij is.”.

Ik voel me leeg en lusteloos. Uitgeput.

Ik wil geen hersenletsel dat mijn dagelijks functioneren dusdanig beïnvloedt dat ik mijn dagen aan moet passen en alle ellende ervan moet ervaren.

Beelden schieten als flitsen in mijn hoofd voorbij.

Onzekerheid stroomt door mijn lijf. Ik voel me lelijk, ik walg van mezelf.

Ik wil zó veel, maar ik kan zo weinig.

Ik huil, maar ik lach.

 

En in de ochtend als ik opsta, vraag ik mezelf af wanneer ik niet meer zo opsta. Dat ik dus juist opsta en me vrolijk en energiek voel, dat ik blij ben met mezelf, mezelf waardeer, zelfverzekerd ben en weer zin heb in de dag.  

 

Ik probeer zo vaak mogelijk mijn “masker” op te zetten, en te doen alsof alles goed gaat. Dat er niets aan de hand is. Ik verberg het, ook om niemand ermee te “belasten”. En het liefst doe ik dat elke minuut, 60 minuten lang, 24 uur, 7 dagen in de week en 52 weken in een jaar.

Ik doe altijd heel erg mijn best om dit niet aan de buitenwereld te laten zien.

En als iemand je vraagt hoe het met je gaat, geef je een sociaal wenselijk antwoord, want natuurlijk gaat alles goed met je!

Nee, natuurlijk is dat niet zo, maar hup; masker op en gaan.

Bij sommigen kon ik af en toe mijn masker afzetten en delen hoe het echt met me gaat. Hoewel dat niet betekent dat ik dan alles vertel.

 

Dit ligt puur aan mijzelf.

Angst die ik voel als ik het bespreekbaar zal maken, het vertel aan een ander, als ik vertel dat het niet goed gaat. Bang ben voor een antwoord dat ik krijg zoals: “kijk hoe ver je bent gekomen!”, “je hebt toch een superleuke dag/week gehad?!”, “ah je hebt nu even een dipje maar daar kom je wel weer bovenop meid!” terwijl ze eens moesten weten hoe lang dit al speelt, “je moet niet zo’n negatief zelfbeeld hebben”, “Kijk eens wat je allemaal nog (wel) kunt!!” Misschien weten ze ook niet goed wat ze moeten reageren, wat logisch is.

Probeer dan te zeggen dat het serieus is, maar ook hoe moeilijk je het dus vindt om hierover te praten.

Dit bespreken met mensen waar je een goede band mee hebt en bij wie het dus ook vertrouwd voelt, is zo ontzettend belangrijk!

Nu moet ik zeggen dat dit niet meteen een aanleiding voor je zal zijn om het te vertellen en hulp te gaan zoeken.

Het kan zo moeilijk zijn, dat ontken ik niet, maar wie weet lucht het ook wel enorm op.

Iemand denkt dat je je aanstelt of gaat zich misschien ineens heel veel zorgen om je maken.

Al deze dingen zijn dus lief bedoeld natuurlijk, maar dit helpt je niet.

Maar ook niet durven, omdat ik bang ben dat ik me aanstel.

Ik werd soms niet gehoord door iemand. Of ik wil iemand er niet mee “belasten”.

Ook voelde ik me een enorme zeur. Ik voel me schuldig naar anderen toe dat ik me zo voel en deze problemen heb.

De overheersende onzekerheid stroomt weer door mijn lijf.

 

Afgelopen jaren ben ik stil gaan staan bij mezelf en heb ik voor mezelf voorgenomen actie te ondernemen, want vooruit kwam ik niet, voor mijn gevoel takelde ik namelijk alleen maar af.

Na jaren zo gesukkeld te hebben met psychische problemen ben ik gaan merken dat ik me niet aanstel, maar juist dat dit serieus een probleem is wat niet zomaar weggaat; hoe graag ik dat ook zou willen. Ik heb hier professionele hulp voor nodig.

Ik ben in gaan zien dat ondanks dat ik er zelf nooit over wilde praten, ik me er open voor moet stellen om dit juist wèl te doen.

Ik heb nooit echt aan de bel getrokken, of dat wel gedaan maar vervolgens niet doorgezet en verder mee gegaan.

Ik durfde niet. Uiteindelijk, heb ik het toch gedaan.

 

Mijn hersenletsel beïnvloedt mijn leven zo erg, en dat is iedere dag een strijd.

 

Voor sommigen is dit misschien wel herkenbaar. Laat ik vooropstellen dat ik met heel mijn hart hoop dat dat níét het geval is, want ik gun niemand dit.

 

Loop je met psychische problemen of merk je dat het niet lekker met je gaat; PRAAT EROVER!

En als het langere tijd aan blijft houden, zoek dan hulp!

En dat is kei lastig, maar ook jij kunt dit! Ik snap heel goed dat je dit niet zomaar doet; maar neem van me aan dat het goed is als je stappen gaat zetten.

Als je niks doet kun je misschien wel wachten tot je een ons weegt... dat levert niks op.

 

Hulp zoeken en je vertrouwd voelen bij iemand kan een ontzettend lang proces zijn wat je ook kan ontmoedigen actie te ondernemen.

Maar stel jezelf dan eens de vraag: of een lang proces, of zo door blijven gaan en het misschien alleen maar erger laten worden?

Dat laatste is toch allesbehalve wat je wilt?!

En dan is het misschien een lang proces, een proces van vallen en opstaan, maar uiteindelijk is het waarschijnlijk het wachten waard geweest. 

 

En gun jezelf altijd de tijd als je twijfelt om stappen te ondernemen, om dat op een tempo te doen wat voor jou prettig is.

Maar ook om dat te doen op een manier waarbij jij je prettig voelt.

You got this!

 

Ik hoop met heel m'n hart dat weinigen dit herkennen vanuit jezelf.

Maar mocht het wel zo zijn en het blijft tijden aanhouden, trek aan de bel.

Hopelijk heb je dan iets aan deze blog.

 

Take care guys!❤️

 

Liefss, Lein