ACCEPTEREN VAN MIJN NIET AANGEBOREN HERSENLETSEL

Het accepteren van je hersenletsel is moeilijk. Ik denk ook niet echt dat het me ooit gaat lukken of dat het überhaupt mogelijk is om het te accepteren. Je moet er mee leren leven, en dat is soms kei hard.

 

De ene keer ben ik trots op wat ik bereikt hebt in al die jaren, opgelucht dat ik zover ben gekomen en dankbaar voor de dingen die ik nog kan. En zeker ook dankbaar voor de liefde, steun en motivatie die ik van iedereen en in het speciaal mijn gezin en familie heb gehad maar zeker ook voor alle dierbare om mij en mijn gezin heen. Ze hebben me zo veel kracht gegeven om te vechten en dat doen ze nu nog steeds.

Voor de kansen die mensen mij gegeven hebben en me (vaak) mijn eigen gang hebben laten gaan om van alles uit te proberen en te vechten voor dingen die ik zelf graag wilde bereiken. 

Als ik trots op mezelf ben, dan denk ik aan alles wat ik geflikt heb in de afgelopen jaren. Dan kijk ik positief terug op mijn verhaal, met een lach en traan.

De andere keer valt het me vies tegen. Dan ben ik boos. Boos op het feit dat ik gevallen ben, boos op het feit dat ik alles opnieuw heb moeten leren en vooral dat ik er nu nog last van heb.

 

Als ik er verdrietig over ben heb ik nergens meer zin in. Het is zo lastig. Hoe vaak ik dan ook probeer om positief erover te denken, gaat dat op zo'n moment gewoon niet. Alles komt omhoog. Het liggen in coma, het wakker worden en niks meer kunnen, beelden en gedachtes die ik in en na mijn coma voorbij heb zien komen. Het niet begrijpen van alles. Het is boosheid die dan op dat moment in me naar boven komt. Soms vind ik het zo zwaar dat ik denk: waarom ben ik er zo voor gegaan? Als ik er niet voor was gegaan, hoe was alles dan geweest? En hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als ik nooit gevallen was. Kortom; dingen waar ik liever niet te diep bij stil wil staan. En wat ik eigenlijk ook niet moet doen. Want wat schiet ik er mee op?!

Zoals ik eerder al zei; het accepteren is een (eigenlijk onmogelijk) proces wat lang, lang duurt. En dan moet je je eigenlijk afvragen of je het ooit wel gaat accepteren, want ik denk dat dat onmogelijk is.

Op zo'n moment weet ik ook nooit goed wat voor houding ik mezelf moet geven, want het is naar. Naar om dingen in je gedachtes terug te zien, waar je een trauma aan over hebt gehouden, want dat is het: een trauma. En dan moet ik heel eerlijk zeggen dat ik het super moeilijk vind om het met anderen hierover te hebben, want het is een angst voor mezelf om er met anderen over te praten.

Het is moeilijk want deze gedachtes komen soms op de meest onhandige momenten. Bijvoorbeeld als ik in de stad aan het winkelen ben, als ik met mijn vriendinnen afspreek, als ik zit te eten of op school zit, het maakt niet uit wanneer dan ook of waar ik dan ook ben, het komt spontaan naar boven. Het is heel moeilijk om uit te leggen aan anderen wat er op dat moment ineens in je naar boven komt en waarom als je het zelf ook niet goed begrijpt (waarom het gebeurt). Ook als ik therapie heb komt het soms naar boven. Het lopen bijvoorbeeld moet ik heel bewust doen vanuit mijn hoofd. Als ik niet na blijf denken over de (letterlijke) stappen die ik zet, dan zwakt mijn looppatroon in. Het is continu denken over hoe ik mijn been moet aansturen, omdat dat voor het grootste deel niet meer automatisch gebeurd. En als het even niet lekker gaat zoals de voorafgaande keer of zoals ik verwachtte doordat ik dan moe ben bijvoorbeeld, komen deze gevoelens en gedachtes alleen maar meer omhoog. Dan baal ik enorm.

Ik mis op deze momenten ook het kleine meisje. Het voelt net alsof de kleine ik na haar 7de een nieuw leven is begonnen. Dan wil ik terug naar de oude ik, maar hoe graag ik dat soms ook zou willen, is dit dan de harde realiteit en kan dit niet. Het is niet fijn. Ik word er verdrietig en down van.

Mensen zeggen heel vaak tegen me: ja ik snap het. En de meeste menen dat ook écht en willen me steunen hiermee door dit te zeggen, wat me wel enorm helpt en me steun geeft.

Maar ik denk dat ze het helemaal zouden begrijpen hoe rot en hoe naar het soms is als ze het zelf ook meegemaakt hebben. Maar dat gun ik natuurlijk helemaal niemand!

Soms is het vertellen en uitleggen hoe je je voelt tegen mensen moeilijker dan het gevoel en de pieker gedachtes hebben. Dus op zo'n moment is het vaak bijvoorbeeld: 

"Hee Marjolein, alles goed?"

"Hee! Ja zeker, met jou?" 

"Mooi, ja ook goed!"

En het is hard. Want ik vind het moeilijk om anderen (voor mijn gevoel) er mee te belasten en het hun te vertellen omdat ik dan denk dat ik hun ergens mee belast waar ze niet belast mee willen worden, of dat hun er bijvoorbeeld heel veel over gaan denken en over piekeren, en dat wil ik dus absoluut niet. Daarom ontwijk ik dit soort momenten ook vaak door zo te reageren. Alleen al het schrijven van deze blog waar ik dit zo uitgebreid in vertel is al een hele stap voor me, wat ik echt heel erg moeilijk vind. 

 

Ik probeer met deze update uit te leggen wat er zich af en toe in mijn hoofd afspeelt. Ik vind het moeilijk om dit te schrijven zoals ik eerder al zei maar hoop hierdoor dat mensen mij wat beter kunnen begrijpen.

Ook helpt me dit schrijven ook een beetje om het allemaal te verwerken.