MAATSCHAPPIJ

Ik was vroeger een bezorgd meisje. Ik maakte me zorgen over veel dingen, wat nergens voor nodig was. Bijvoorbeeld als we op vakantie gingen of er dan thuis ingebroken zou worden, wat echt niet gebeurde. Maar goed, ik maakte me er zorgen over. Lag er van wakker en zat er mee. Ik dacht dat dat echt mijn uiterste was van dingen waar ik me zorgen over kon maken. Ik wil me geen zorgen maken. Zeker niet op mijn leeftijd, nu ik 18 ben. Maar waar ik me tegenwoordig zorgen over moet maken is of ik door de maatschappij wel geaccepteerd word, want ik heb 'iets'.

 

Lieve volgers, dit is echt geen schreeuw om aandacht, maar meer om te laten weten dat onze maatschappij wat zachter moet worden voor elkaar, maar ook voor mensen met een beperking of een handicap.

Voor mij persoonlijk is het heel moeilijk om mezelf te accepteren zoals ik ben, door mijn NAH. Maar de maatschappij in Nederland heeft hier ook een mening over. Ik ben namelijk váák onderschat, niet geaccepteerd zoals ik ben, geweigerd, oid.

 

Op scholen, in de stad, door vrienden. Het maakt niet uit wie. Mensen met NAH of een andere beperking willen gewoon normaal behandeld worden als ieder ander 'gewoon' mens. #doeslief 

 

Er waren vooroordelen over mij, ik werd buitengesloten door vrienden. Ook ben ik gepest, nu komt dat gelukkig bijna niet meer voor. In de stad lopen, dat ontwijk ik liever aangezien ik continu ogen op me gericht krijg wegens mijn looppatroon en omdat er soms mensen zijn die me nakijken, me nadoen op de manier hoe ik loop of me uitlachen. "Mar, je moet je er niks van aantrekken." En ik weet het, ik moet me er niks van aantrekken, maar toch doet het iets met me. Loop ik in het buitenland, zoals bijvoorbeeld in Spanje, door de stad, op het strand, in straatjes, is er niemand die me raar aankijkt, die me nadoet, of die me uitlacht. Wat dat betreft is de acceptatie in Spanje stukken groter dan in Nederland.

 

Ik ga even wat voorbeelden noemen, om jullie een beeld te geven waar ik regelmatig mee te dealen heb.  Ik ga geen namen noemen. 

 

Vanuit de mytylschool terug naar de basisschool. Mijn docenten zagen het eigenlijk niet zitten. "Denk je dat ze groep 8 wel gaat halen?". Onzin, been there, done that. En hoewel het moeilijker is voor me, doe ik het toch, want: waar een wil is, is een weg. En hoe die weg loopt, dat maakt me niet uit, als ik mijn doel maar bereik.

 

Een docent die zelf veroorzaakte problemen op mij gaat schuiven:

Het was luidruchtig in de klas. Ik zat al tegen de grens van overprikkeld zijn aan. Maar goed, kop op. Ik had een vraag over de stof die we op dat moment aan het behandelen waren. Ik kwam er bijna niet bovenuit omdat het zo luidruchtig was in de klas terwijl ik al wat harder ging praten wegens het geluid. Zegt de docent door de klas heen tegen mij: "Marjolein, als jij de volgende keer een vraag hebt vraag dan even aan je buurvrouw of zij die vraag aan mij kan stellen, want jou kan ik niet verstaan." Pardon, dacht ik. Later dat moment kwam er van alles in me naar boven maar ik heb me ingehouden. Dat u geen orde kan houden is niet mijn probleem dacht ik.

In plaats van roepen door de klas: "Jongens, ik probeer iemand te helpen maar ik kan het gewoon niet verstaan door het lawaai hier, dus ben alsjeblieft wat stiller" of whatever. 

 

Toen ik naar mavo 3 ging, gingen de voorgaande 3de jaars mavo studenten een kleine week naar London, en wij in dat schooljaar dus ook. School had zo de twijfels of me dat wel ging lukken, omdat we *heel veel* moesten lopen. Om een lang verhaal kort te maken;

In eerste instantie werd alles heel zwaar benoemd waarom ik beter niet mee zou kunnen gaan. Na het aandragen van ideeën en oplossingen, dus het denken in mogelijkheden, mocht ik wel mee. Gelukkig ging school hier dus in mee en ben ik gewoon meegegaan. Ik heb mn krukken meegenomen en heb soms de taxi genomen, waar uiteindelijk een ander meisje ook gewoon gebruik van heeft gemaakt. Het was heel leuk! Ik was heel blij dat ik mee ben gegaan, het is het allemaal waard geweest!

 

Einde schoolperiode, toetsweek van start gegaan. Ik kom erachter dat mijn vriendengroep plannen had om naar de Efteling te gaan. Ik wist van niks, ik ben niet uitgenodigd. Mijn beste vriendin werd voor het blok gezet: "of je gaat met Marjolein,  of je gaat met ons, maar zij gaat niet met ons mee..." 

"Ja we willen overal snel doorlopen, maar als jij mee gaat moeten we telkens stoppen voor het lopen." 

Van je vrienden moet je het hebben, toch? 

 

Ik wou me op een MBO school gaan aanmelden voor de opleiding tot doktersassistente, maar nee, dat ging niet zomaar. "Marjolein, we willen eerst dat je een hele dag komt meelopen bij ons bij triage om te kijken of je het wel aan kunt met je stem voordat we je aannemen." Dit is echt de druppel geweest en ik heb me niet meer aangemeld of enigszins moeite gedaan om me daar nog aan te melden. Wat een vertrouwen.

 

Ik ben geen meid die niet voor zichzelf kan zorgen of geen goede keuzes kan maken. Ik ben dan misschien wel iemand met een beperking, maar dat betekent niet dat ik niks kan. Ik wil niet gezien worden als het 'beperkte meisje' nee ik ben een meisje met een beperking, en ik kan echt wel voor mezelf opkomen.

 

Gelukkig zit ik nu op een MBO school waar ik gewoon in een keer ben aangenomen en waar ze in mijn talenten geloven, en niet gekeken hebben naar mijn onmogelijkheden. Hier ben ik school echt heel dankbaar voor. En het gaat allemaal super goed. Ik heb hele lieve vriendinnen op(/via) school en dat is super gezellig altijd!

 

Zoals ik al zei zijn dit enkele voorbeelden, maar met dit soort dingen heb ik nog vaak te maken. Regelmatig proberen mensen mij op andere gedachten te brengen, omdat zij denken dat ik het niet kan. Het zal goed bedoeld zijn, maar dit alles maakt mij verdrietig en stik onzeker.

 

Dus lieve harde maatschappij: niet alleen voor mij, maar voor iedereen die een beperking heeft wil ik een punt maken dat je normaal met mij, en anderen om moet gaan, wij zijn namelijk ook gewoon mensen! 

 

Tot de volgende update!

Liefss, Marjolein

 

Reactie schrijven

Commentaren: 23
  • #1

    Mama (vrijdag, 07 juni 2019 12:00)

    ❤️

  • #2

    Ivana (vrijdag, 07 juni 2019 12:31)

    ❤️hou van je
    #teamwork

  • #3

    Junci (vrijdag, 07 juni 2019 12:34)

    Mooi Mar, ik ben er voor je!❤❤

  • #4

    Fleur (vrijdag, 07 juni 2019 13:30)

    Heel goed gezegd schat❤️

  • #5

    Ellen (vrijdag, 07 juni 2019 17:09)

    Je doet het super goed! Ben trots op je, andere kunnen er een voorbeeld aan nemen. �

  • #6

    Esther (vrijdag, 07 juni 2019 17:49)

    ❤❤❤❤❤

  • #7

    Birgit (vrijdag, 07 juni 2019 21:08)

    Mooi geschreven bikkel ❤️�

  • #8

    Lian (vrijdag, 07 juni 2019 21:18)

    Dit zou iedereen moeten lezen, het is zó waar. Goed geschreven Marjolein!

  • #9

    Renske (vrijdag, 07 juni 2019 21:33)

    ❤❤❤❤

  • #10

    Astrid (vrijdag, 07 juni 2019 21:43)

    Wat een kanjer ben jij en kracht voor een ander�

  • #11

    Karin (zaterdag, 08 juni 2019 11:13)

    Lieve Marjolein, wat een wijsheid (voor een meisje van 18). En wat een bijzonder talent heb jij door met deze blogs anderen te inspireren! Je laat mensen inzien dat er in ieder mens talenten zitten i.p.v. in hokjes/problemen/onmogelijkheden te denken. Ik bewonder je open en eerlijkheid. Blijf vooral bloggen en Have Fun! �

  • #12

    Ad (zondag, 09 juni 2019 15:52)

    Mooi geschreven Marjolein! Triest dat het zo gaat, maar daardoor ben je wel een sterk persoon en al heel volwassen en verstandig. En dat komt de rest van je leven goed van pas. Het valt soms niet mee, maar gewoon erboven staan! �

  • #13

    Monique (zondag, 09 juni 2019 16:35)

    ❤️❤️

  • #14

    Hans (dinsdag, 11 juni 2019 21:55)

    �� goed geschreven Mar

  • #15

    Marieke (dinsdag, 11 juni 2019 22:21)

    Wat een super blog Marjolein! ❤️

  • #16

    Mariëlle (woensdag, 12 juni 2019 00:12)

    Mooi Marjolein, je kunt heel veel! In ieder geval heel goed schrijven!! Zeg hem op! X

  • #17

    Maartje de Nijs (woensdag, 12 juni 2019 00:13)

    Wat een nare ervaringen. En daarnaast: wat zonde van die doktersassistente opleiding. Ik weet zeker dat je een hele goeie zou zijn. Juist daar zouden ze verder moeten kunnen kijken. En we hebben ze zo hard nodig in de huisartsenpraktijk. Ben zo benieuwd wat je nu doet...
    Liefs Maartje de Nijs

  • #18

    Toos (woensdag, 12 juni 2019 00:25)

    Lieve Marjolein,
    Je bent super!
    ���♥️

  • #19

    Tino (woensdag, 12 juni 2019 06:11)

    Bravo Marjolein. Helder! Minder snel oordelen. En denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Goed van jou dat jij dit onder de aandacht brengt. Dankjewel!

  • #20

    Susan (woensdag, 12 juni 2019 07:22)

    Wat prachtig verwoord, je bent een topper Marjolein!

  • #21

    Anneriet (woensdag, 12 juni 2019 20:10)

    Je bent een voorbeeld voor velen ���

  • #22

    Martine van de Linde (woensdag, 12 juni 2019 22:50)

    Marjolein wat mooi geschreven en belangrijk dat je verteld wat jij beleefd. Ga vooral zo door! Blijf zo positief en inspirerend.
    En schrijf een boek!

  • #23

    Marieke (zondag, 14 juli 2019 23:46)

    Wat knap geschreven Marjolein en wat een super- en zinvolle blog! Zo mooi dat jij je hiermee inzet om meer begrip te krijgen voor ieder met een beperking. Zelf heb ik een aangeboren hersenbeschadiging waardoor mijn rechteroog altijd dicht is. Ik vergeet vaak dat ik dit heb maar word er door anderen iedere dag weer aan herinnerd. Heel gek, want zoals je zegt; wij zijn ècht gewone mensen, ook al zijn we om te zien een tikkeltje anders ;-). Top!